Heeeeel andere overweging om een retourticket te boeken en niet een enkeltje. Dit staat los van het 'goede verhaal' dat je moet hebben met een single trip en de grote risico's die je daarmee loopt om het land niet in of uit te komen.
Ik ben een oud vel van bijna 60, heb de nodige en onnodige relaties achter de rug, en heb zelf en bij nabije mensen ondervonden dat je niet kunt inschatten of al dat initiele moois zich allemaal wel gaat voortzetten als het nieuwtje eraf is, en al die interessante quirks & habits van de begintijd je na een jaar niet het bloed onder de nagels vandaan gaan halen. Nog afgezien van het feit dat interculturele relaties ook een extra uitdaging kunnen vormen in taal, cultuur en gewoonten, los van het interpersoonlijke. Amerikaanse vriendin van me hanteert een botte standaard: pas na 3 jaar samen in the flesh kun je beoordelen of het verstandig is om je relatie wettelijk te bekrachtigen. Daar is niks wetenschappelijks aan, het is haar ervaringsfeit na 60 jaar op deze aardbol. Liefde is tamelijk blind als alles nieuw, en jullie nog jong zijn. En als je oud bent zoals ik, gaan de flexibiliteit en aanpassingsvermogen er wel uit. Set in your ways, je weet wat je wil en wie je bent, en je hebt al genoeg veranderd omwille van je partners om dat nog een keer te doen. Het wordt een beetje take it or leave it. Het is een good fit or not.
Samengevat: ik heb, naast de immigratierisico's van een single trip, OOK het retourticket geboekt omdat ik alle opties wilde openhouden. Onafhankelijk van mijn Australische partner. Ik wilde op elk moment terug kunnen naar NL, mocht het niet zo uitpakken als ik gehoopt had. Ik heb ook mijn spaarcentjes verdeeld over Nederlandse EN Australische spaarrekeningen zodat ik niet gedwongen ben tot een keus op een moment dat ik daar emotioneel en fysiek niet toe in staat ben. Ik kan visatechnisch en financieel in Oz blijven wonen of gisteren terugvliegen naar NL op ieder moment, onafhankelijk van mijn partner. Het ziet er na 15 maanden samen goed uit, maar gewitoitnoitnie. Ik ben in een zeer ver verleden gescheiden na 20 jaar (!) huwelijk. Na zo lange tijd zie je dat niet meer aankomen, en toch gebeurt het.
In het verlengde daarvan: na 1 jaar samen hebben we zowel ons partnerschap geregistreerd als onze testamenten gedeponeerd in beide landen. Met als enige reden dat we voor en tegen elkaar beschermd zijn als er iets mis zal gaan. Uit elkaar, dood, iets met mijn partner's volwassen kinderen. Onze vermogens en bankrekeningen zijn strikt gescheiden, geen van ons of onze families kan aan de assets van de ander komen. Er is alleen iets vastgelegd (want itt tot NL staat dat hier niet in de wet) over mijn rechten om in ons huis te blijven na mijn partner's dood tot mijn eigen dood, en vice versa. M.a.w. mijn stiefkinderen kunnen het huis niet liquideren zo lang ik leef. En vastgelegd wie wat erft van wie onder welke omstandigheid en wie de executeurs zijn.
Opsteker. Je hebt hier geen notaris nodig voor een testament, alleen een advocaat. Koopje.
Ik ben de koningin van de off topic.